Εδεσσα

β ι β λ ι ο φ ι λ ί ε ς

Απρίλιος 2003

Φύλλο 1

Η εφημερίδα της βιβλιοθήκης του 3^ου Γυμνασίου Έδεσσας

Συχνά όταν ένα παιδί επιστρέφει το βιβλίο που έχει δανειστεί από τη σχολική βιβλιοθήκη εκφράζει την κρίση του γι’ αυτό. Είναι χαρούμενο ή και ενθουσιασμένο, κάποτε επίσης απογοητευμένο, συγκρίνει το βιβλίο που διάβασε με το προηγούμενο, διαμορφώνει τα κριτήρια και τη διάθεση για να επιλέξει το επόμενο. Έτσι γράφεται η ιστορία μιας ανάγνωσης, η ιστορία μιας φιλίας τελικά. Ο πάγκος του δανεισμού έχει ακούσει πολλά, έξυπνα, χαριτωμένα, καυστικά, απόλυτα… Και τι να κάνει ένας υπεύθυνος βιβλιοθήκης άλλο, από το να μπει στον πειρασμό να τα συλλέξει αυτά τα πολύτιμα! Παροτρύνει λοιπόν τους μικρούς βιβλιοκριτικούς να τολμήσουν να γράψουν και να υπογράψουν τις σκέψεις και τις κρίσεις τους. Έτσι οι Βιβλιοφιλίες ξεκινούν και περιμένουν τις συνεργασίες των μελών της βιβλιοθήκης, μαθητών και εκπαιδευτικών, για να συνεχίσουν και, ως φιλίες, να διαρκέσουν…

Β. – Ε. Μελικίδου

Υπεύθυνη της Βιβλιοθήκης

Γιάννης Ρίτσος,

H Σονάτα Του Σεληνόφωτος

 της ΕΛΕΝΗΣ ΚΥΠΡΙΑΝΙΔΟΥ

Α2, 2^ο Ενιαίο Λύκειο

Εκδηλώσεις της βιβλιοθήκης

·         «ΕΚΕΙ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ;». Γιορτή Πολυτεχνείου με τους μαθητές της Γ’ Λυκείου. (Ποιητικό αναλόγιο )

·         «ΒΑΡΕΙ ΤΟ ΚΑΛΥΒΑΚΙ…». Γιορτή 25^ης Μαρτίου με τους μαθητές της Γ’ Λυκείου (Δρώμενο βασισμένο σε κείμενα της Επανάστασης – συνεργασία των μαθητών).

·         Έκδοση ημερολογίου για το 2003 με κείμενα Εδεσσαίων λογοτεχνών (σε συνεργασία με τελειοφοίτους του 2^ου Ενιαίου Λυκείου).

Στα καλύτερα έργα του Γ. Ρίτσου εντάσσεται το ποίημά του Η σονάτα του σεληνόφωτος που το 1968 πήρε το Α’ κρατικό βραβείο ποίησης. Στο ποίημά του αυτό γίνεται μια λεπτομερής διερεύνηση του χαρακτήρα και της ψυχολογίας μια γηραιάς κυρίας που εκφράζει την παλιά εποχή. Ως παλιά που είναι τη διακρίνει ο φόβος, η απαισιοδοξία και η αδυναμία καθώς και η παρακμή. Μες το σεληνόφως εξιστορεί αυτά που τη γοήτευσαν και τη φόβισαν σε έναν παγερά αδιάφορο νέο που την ακούει αμίλητος αφήνοντάς την να μονολογεί χωρίς να έχει καμιά συμμετοχή. Αυτή του ζητά επανειλημμένα να πάει μαζί του. Δεν θέλει η ψυχή της να μείνει δεσμώτης στο παρελθόν. Εκφράζεται με λόγο ποιητικό, καθώς είναι ποιήτρια και του ζητά να αψηφήσει το “γρατσουνισμένο” της πρόσωπο από τα νύχια του χρόνου, αφού δεν γίνονται εύκολα ορατοί στο λιγοστό φως που προσδίδει το φεγγάρι σκεπάζοντας την πραγματικότητα.

• Διαγωνισμός σχεδίασης της νέας κάρτας μέλους της Βιβλιοθήκης. Βραβεύτηκαν: Σωτήρης Νικηφόρου, Βερόνικα Μαριόγλου .

Άντον Τσέχωφ, Θείος Βάνιας

 του ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΒΛΑΧΑΚΟΥ

Α1, 3^ο Γυμνάσιο Έδεσσας   

·         Εργαστήριο πληροφόρησης για τη Γ’ Λυκείου. Θέμα: Σχολές και επαγγέλματα. Συνδιοργάνωση με το ΚΕ.Σ.Υ.Π. (16-17/4/2003).

•  Διαγωνισμός γκράφιτι με θέμα το βιβλίο. Διακόσμηση εισόδου της βιβλιοθήκης (Μάιος 2003).

·         Διαγωνισμός ανάγνωσης παραμυθιών (ηχογράφηση των καλύτερων αναγνώσεων. Προσφορά του cd σε Νηπιαγωγεία και Παιδικούς σταθμούς (Μάιος 2003).

Άρχισα να διαβάζω τα ρώσικα θεατρικά διηγήματα από τότε που κάναμε στο μάθημα των κειμένων το διήγημα του Άντον Τσέχωφ, Ο μικρός Βάνκας. Μου άρεσε τόσο αυτό το μικρό απόσπασμα που θέλησα να μάθω την συνέχεια κι έτσι έγινε πήγα στην βιβλιοθήκη του σχολείου μου και ζήτησα αν υπάρχει αυτό το βιβλίο και πραγματικά υπήρχε και το δανείστηκα. Μου έκανε τόσο εντύπωση αυτό το έργο του Τσέχωφ και θέλησα να διαβάσω και άλλα έργα του.

Ύστερα δοκίμασα να διαβάσω και άλλα έργα ρώσων συγγραφέων και διάλεξα το έργο του Τουργκένιεφ Ένας μήνας στην εξοχή, άλλα δεν μου άρεσε και τόσο πολύ που ξαναγύρισα στον Τσέχωφ.

Στη συνέχεια σκοπεύω να αλλάξω την χώρα στην οποία θα συνεχίσω. Αυτοί είναι οι λόγοι οι οποίοι με παρακίνησαν να διαβάζω θεατρικά έργα και μου άρεσαν τόσο πολύ που θα συνεχίσω να διαβάζω, και όπως σας είπα παραπάνω, και με άλλες χώρες.

Ζ. Βιτράκ,

Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία

Του ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΒΛΑΧΑΚΟΥ

Σαρλότ Μπροντέ,

Τζέιν Ειρ

Της ΒΙΚΗΣ ΤΟΤΛΗ

Α5, 2^ο Ενιαίο Λύκειο Έδεσσας

Όταν διάβασα το βιβλίο Τα παιδιά στην εξουσία ενθουσιάστηκα και τέθηκαν πολλά ερωτήματα στον εαυτό μου. Ένα από τα πιο σημαντικά ήταν αν μπορούσαν τα σημερινά παιδιά να παίξουν αυτό το έργο. Κάθισα και σκέφτηκα. Aυτό το ερώτημα με βασάνισε αρκετές ημέρες. Τέλος το συμπέρασμα που έβγαλα ήταν πως πραγματικά αυτό το θεατρικό έργο θα μπορούσε να το παίξει μια παρέα παιδιών η οποία θα αποτελείται από διαφόρους τύπους παιδιών, δηλαδή κάποια άτομα θα μπορούσαν να είναι ευγενικά και σοβαρά, άλλα αυθόρμητα άτομα. Στο συγκεκριμένο έργο το ρόλο του Βίκτωρ θα μπορούσε θα μπορούσε να τον παίξει ένα ατίθασο άτομο, το ρόλο του Πωμέλ θα το έπαιζε θα το έπαιζε ένα ευγενικό άτομο, το ρόλο της Αιμιλίας Πωμέλ θα τον έπαιζε ένα κορίτσι τρυφερό και ευγενικό. Στη θέση της Λιλής θα έπαιζε ένα κορίτσι το οποίο θα φοβόταν εύκολα τα άλλα άτομα. Αυτοί θα είναι οι κύριοι ρόλοι, οι οποίοι θα προσάρμοζαν και στα υπόλοιπα του έργου. Φαντάζομαι όταν ο συγγραφέας θα έγραφε το έργο θα σκεφτόταν πως θα ήταν ο σημερινός κόσμος και ήξερε πραγματικά πως αυτό το βιβλίο θα κινούσε το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

Η αγάπη, η υποταγή, η πίστη προς έναν άνθρωπο πίστευα ότι ποτέ δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή σκηνές μέσω ενός βιβλίου. Όμως έκανα λάθος. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζει η Charlotte τα αισθήματα της Jane σε κάνει να πιστεύεις δύο πράγματα: ή ότι έχεις περάσει και εσύ από την ίδια ακριβώς ψυχική κατάσταση ή ότι σίγουρα έχεις μπει στον τρόπο σκέψης της. Οι εικόνες της Jane με συνόδευαν αρκετές βδομάδες μετά που τελείωσα το διάβασμα.

Όλο το βιβλίο είναι εξαίσιο και καλογραμμένο, αλλά με τη μικρή μου εμπειρία μπορώ να ξεχωρίσω μια σκηνή διαφορετική από όλες τις υπόλοιπες. Όχι βέβαια ότι όλο το υπόλοιπο βιβλίο δεν  έχει ωραίες σκηνές. Το διαφορετικό είναι ότι ο αναγνώστης χρησιμοποιεί όλο του το είναι για να την διαβάσει. Το μυαλό, το μάτι, το αυτί, τη ψυχή ακόμα και το χέρι συμμετέχουν σε αυτήν καθώς η Jane μετά από μία περιπλάνηση ενός χρόνου επιστρέφει και πάλι στον Edward. Είναι τόσο παραστατική που κάθε φορά που την διαβάζω νομίζω ότι το ίδιο συμβαίνει και σε μένα και δακρύζωΆσχετα με την αρχική υποδοχή του βιβλίου που πραγματικά πιστεύω ότι ήταν αισχρή από τους μονόχνωτους και ακοινώνητους Βικτωριανούς – Άγγλους κριτικούς πιστεύω πραγματικά ότι η Jane Eure της Charlotte Bronde είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από όλους μας ανεξαιρέτως. .

Κλείνοντας θέλω να καυτηριάσω την άποψη κάποιων ότι το βιβλίο Jane Eure δεν έχει ηθικό δίδαγμα. Κατά τα συμπεράσματα μου, το βιβλίο έδειξε διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης της αγάπης και της μοναξιάς. Αν αυτό δεν αποτελεί δίδαγμα για μια δεκαεξάχρονη μαθήτρια Λυκείου που πάσχιζε να επιβιώσει πνευματικά στην εποχή της, τότε είμαστε χαμένοι.

Το συναρπαστικό σε αυτό το βιβλίο είναι ότι γίνεται συνεχής εναλλαγή προσώπων και καταστάσεων . Δεν σε αφήνει να υποκύψεις στις σωματικές σου πιέσεις – κούραση, ύπνος αλλά σε αφυπνίζει να συνεχίσεις να διαβάζεις. Επίσης κάτι που προκαλεί σίγουρα όταν ευφορία στον αναγνώστη είναι τα κοσμητικά επίθετα που χρησιμοποιούν οι δύο πρωταγωνιστές, η Jane και ο Edward.  

Αρχική Σελίδα